မိတ္ေဆြ

မိတ္ေဆြ

မိတ္ေဆြ၊ အေပါင္းအသင္း စတာေတြက လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါႏိုင္ပါသလဲ .. ဘယ္အတုိင္းအတာတခုထိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ပါမည္လဲ။ လူရယ္လုိ႕ ျဖစ္လာျပီဆုိကတည္းက ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းအဝန္းၾကားမွာ ၾကီးျပင္း ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရတာေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါသလား။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းဆိုသည္မွာ ကင္းကြာလို႕မရ .. ဒါေတြကုိ မ်က္စိစုံမွိတ္ျပီး လူ႕ေလာကမွာ တေယာက္ထဲ ရပ္တည္ေနႏိုင္ဖို႕ ဆုိတာကေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္လား။ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မိသားစု အသိုင္းအဝန္း ဆိုသည္မွာ ေလာကၾကီးအတြင္း လူသားခ်င္း ဘယ္လုိ ဆက္ဆံ ျပဳမူေနထုိင္ရမယ္ဆုိတာေတြကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ လက္ဦးဆရာေတြသာ)

သတၱဝါ (လူ၊တိရစာၦန္) လုိ႕ ဆုိလုိက္တာနဲ႕ သူတုိ႕ က်င္လည္ေနထုိင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေပၚမွာ မူတည္ျပီး အေကာင္း၊ အဆုိးရွိသည္။ အယဥ္ အရိုင္း ရွိသည္။ ဥာဏ္ရည္ျမင့္တဲ့ တိရစာၦန္လုိမ်ိဳး ရွိသလုိ က်ေနာ္တုိ႕ လူသားေတြထဲမွာလဲ ဥာဏ္ရည္ျမင့္သည့္ လူေတြ ရွိသလုိ၊ ဥာဏ္ရည္ မျမင့္တဲ့ လူသတၱဝါ လူအႏၶ ေတြလဲ တပုံတပင္ ရွိေနေပလိမ့္မည္။ အေျခခံ အက်ဆုံး အခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဥာဏ္ရည္၊ ဥာဏ္ေသြး ျမင့္မားေနပါေစ၊ နိမ့္က်ေနပါေစ က်ေနာ္တုိ႕တြင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းကေတာ့ ရွိရစျမဲပင္။ က်ေနာ္တုိ႕ ဘာသာတရားတုိင္းလုိလုိတြင္ ရွိေနသည့္ အခ်က္က လူေလာကဆုိသည္မွာ တကယ္ေတာ့ ခဏတာအခ်ိန္ေလး တခုအတြင္းသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ့။ ဤခဏတာ လူျဖစ္ရသည့္အခ်ိန္ေလးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ညီညြတ္စြာ ေနထုိင္ၾကရင္ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အရသာကုိ ခံစားရေပမည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ လမ္းခြဲခဲ့လွ်င္လဲ စိတ္ျဖဴစင္ သန္႕ရွင္းစြာျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲတတ္ဖုိ႕က အေရးၾကီးေပသည္။ တဦးႏွင့္ တဦး စတင္ ေတြ႕ဆံုခင္မင္ရျခင္းသည္ တေန႕ခြဲရဖို႕ပင္။ ဒီအခ်က္သည္ ေသခ်ာေသာ ေလာကနိယာမ တခုဟု က်ေနာ္ ယူဆမိပါသည္။

က်ေနာ္သည္ လူတေယာက္ ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ လူတေယာက္မွာ ရွိသင့္သည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ ရွိေပသည္။ တခါတရံ က်ေနာ္ စိတ္တုိတတ္သည္၊ က်ေနာ္ မရင့္က်က္သည့္ အရာေတြလဲ အမ်ားအျပားပင္ျဖစ္သည္။ ဟုိငယ္စဥ္တုန္းကဆုိ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားစဥ္ အခ်င္းခ်င္း စကားႏုိင္လုျပီး ရန္ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ျပီးလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႕ စကားမေျပာၾကေတာ့ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြသည္ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးမဟုတ္ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားမေျပာလွ်င္ အလြန္ဆုံး တပတ္ေပါ့ ျပီးလွ်င္ တူတူကစား ေပ်ာ္ပါးျပီး အျငိဳးအေတး ကင္းကင္းႏွင့္ လက္တြဲေတြ မျဖဳတ္ပဲ တြဲလက္ေတြ ညီခဲ့ၾကသည္သာ။ ထုိစဥ္ ကေလးဘဝက ရန္ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားက မိမိက သူမ်ားထက္ သာခ်င္၍ ျဖစ္ေစ၊ မိမိကုိ သူမ်ားက ပုိ၍ ဦးစားေပးခံခ်င္၍ ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးဘဝက အရာရာသည္ အျဖဴထည္ သက္သက္သာ။ က်ေနာ္တုိ႕တြင္ အျငိဳးအေတး အာဃာတဆုိတာ မရွိခဲ့။ အရိုးခံ ျဖဴစင္ခဲ့ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲတတ္ခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လုိက္၍ အမူအက်င့္ေတြ ေျပာင္းလဲတတ္ခဲ့သည္။ (ေက်းညီေနာင္ ပံုျပင္လိုေပါ့။) ၾကီးျပင္းရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လုိက္၍ ျဖဴစင္ရုိးသားခဲ့ေသာ စိတ္တုိ႕သည္ အေရာင္မ်ိဳးစုံ စြန္းထင္းခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႕ စိတ္အလုိကုိ လုိက္ျပီး မွားယြင္းခဲ့ၾကဖူးသည္။ အတြင္းစိတ္ ေအးခ်မ္းဖုိ႕ထက္ အေပၚယံ သာယာမႈေတြအေပၚကုိ ပိုမိုခုံမင္ခဲ့ၾကသည္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ေပါင္းစုံ ေပါင္းတတ္ခဲ့ၾကသည္။ အျပဳသေဘာေဆာင္ျပီး က်ေနာ္တို႕ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ လမ္းခြဲခဲ့ရေသာ္ က်ေနာ္တုိ႕ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကလုိ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ မျဖဴစင္ခဲ့ၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ရင္ထဲမွာ မေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့ မီးေတာက္ကေလးေတြ ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ရေလျပီ။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရေသာ အျဖစ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ က်ေနာ္တို႕ ဆံုးရံႈးျခင္းသည္ တခု မကခဲ့ေပ .. သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ား ယံုၾကည္မႈမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ား .. မ်ားစြာပင္ ..

အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ မလြဲမေသြ ဆံုေတြ႕ျခင္း ကြဲကြာျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆံုေတြ႕နည္း ကြဲကြာနည္းမ်ိဳးေပါင္းစံုႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆံုေတြ႕ရလိမ့္ဦးမည္ .. ထိုအတြက္ က်ေနာ္တို႕ တုန္လႈပ္ၾကမည္လား .. ေအးေအးသက္သာ ၾကည္ၾကည္သာသာႏွင့္ အျပဳံးမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကမည္လား ..

လူသားအားလုံးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္နဲ႕ လမ္းခြဲျခင္းကုိ ပုိမုိျမတ္ႏုိးမည္ ေမွ်ာ္လင့္သည္ .. အသင္ဆုိလွ်င္ေကာ..........

.........

..........................

လူသားတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေဝဖန္ႏုိင္ခြင့္ ရွိသည္။

ေလးစားလ်က္

ေတာင္ေပၚသား