ညမီးက်ီး အပုိင္း (၁)

ညမီးက်ီး အပုိင္း (၁)

ဘာလုိလုိနဲ႕ က်ေနာ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အမွတ္အသားေလးျဖစ္တဲ့ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ.. ဒီတစ္ႏွစ္လည္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူးနဲ႕တူပါတယ္.. အလုပ္ေတြကမ်ား၊ စိတ္ေတြကရႈပ္နဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေလးရေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ကုိလြမ္းတဲ့ စိတ္ေလးေၾကာင့္ ျမန္မာ Site၊ Blog ေတြ လည္နဲ႕ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္.. ဒီေန႕ က်ေနာ္ ျမန္မာ e-book ကုိသြားေမႊလုိက္တာ က်ေနာ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေလးအေၾကာင္းပါတယ္ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ "ညမီးက်ီး" ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေလးကုိ ေတြ႕လုိက္ေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႕ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္..


ညမီးက်ီး



အကဲျဖတ္ဒိုင္လူၾကီးအဖြဲ႔က အသံခ်ဲ႔စက္ျဖင္႔ေအာ္၍ သတိေပးေၾကာ္ျငာလိုက္၏။

“အခုတစ္ခါယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔အလွည္႔ က်တာကေတာ႔ ေရႊအင္သားအဖြဲ႔ရဲ႔
ညမီးက်ီးျဖစ္ပါတယ္” ။
လက္ခုပ္သံမ်ား လက္ေခါက္မွတ္သံမ်ားကိုၾကားလိုက္ရသည္။(ေရႊအင္းသား}အဖြဲ႔ကို အားေပးသူမ်ားလည္းပါမည္။
ညမီးက်ီးဟူေသာအမ်ိဳးအစားအေပၚ အားရေက်နပ္စြာ အားေပးသူမ်ားလည္းပါလိမ္႔မည္။ ေတာင္ေပၚကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစည္ကားက်ပ္ညပ္ေနေသာ ပရိသတ္သည္ တျဖည္းျဖည္းစူးရွသိပ္သည္းလာေသာ အေအးဒဏ္ကို သတိမျပဳမိသလိုပင္ျဖစ္သည္။ ဇြဲေကာင္းလွပါေပရဲ႔ဟု ေစာ ကမွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေစာအနီးမွာရပ္ေနေသာ ေစာေယာက်ၤားသည္
မီးပံုးပ်ံမ်ားေစာင္႔ၾကည္႔ျခင္းကို သိပ္စိတ္၀င္စားပံုမရ။၁၅မီနစ္တခါေလာက္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည္႔ေန၏။

"အျမင္႔ေပ၆၀၊ထိပ္၀အက်ယ္၂၅ေပရွိပါတယ္၊ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ယမ္းအေလးခ်ိန္ ကေတာ့ ပိသာ၄၀တိတိျဖစ္ပါတယ္” ။

ပရိသတ္က ေ၀ါခနဲအာေမဍိတ္သံျပဳလိုက္ၾကသည္။ယမ္းပိသာခ်ိန္မ်ားသည္႔အခါ ထိုမီးပံုးပ်ံၾကီးေကာင္းကင္မေရာက္မီေပါက္ကြဲခဲ႔ေသာ္ ရရွိလာမည္႔အႏၲရာယ္သည္ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားမည္ျဖစ္သည္။

”ကုန္က်စရိတ္ စုစုေပါင္းက်ပ္ ႏွစ္သိန္းတိတိျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”

အဲဒီကုန္က်စရိတ္က်ပ္ႏွစ္သိန္းရွိၿပီးယမ္းပိသာခ်ိန္၄၀ရွိေသာမီးပံုးပ်ံၾကီးကို မိႈင္းတိုက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

မီးပံုးပ်ံၾကီးကိုမိႈင္း၀ေအာင္မီး႐ိႈ႔မိႈင္းတိုက္ေနခ်ိန္မွာ ေရႊအင္းသားအဖြဲ႔၏ ေဖ်ာ္ေျဖေရး တာ၀န္ခံအဖြဲ႔ငယ္က အိုးစည္ဗံုေမာင္းမ်ားတီးခတ္ၿပီး ေနာင္ေဗေနာင္ျဖင္႔ ရိုးရာအက ကေနၾကသည္။ ေစာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာတီးမႈတ္ေနသူမ်ား၊မိႈင္းတိုက္ေနသူမ်ား၊အလုပ္႐ႈပ္စြာတ က္ၾကြေနၾကသူမ်ားကိုေျခဖ်ားေထာက္ကာ လူအုပ္ေနာက္မွၾကည္႔ရင္း အံ႔ၾသေနသည္။
ေၾသာ္ . . . ေငြႏွစ္သိန္းကို လွလွပပမီး႐ိႈ႔ျပဖို႔ လူအင္အားေတြ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္စေတးခဲ႔ရပါသလဲ။ သူတို႔ဘာအတြက္လုပ္ေနၾကတာလဲ။ အႏုပည္အတြက္သက္သက္ပဲလား။ သူတို႔အတၲ…၊ သူတို႔ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္းပါမွာေပါ႔ေလ။

“ေစာ ျပန္ၾကဖို႔ေကာင္းၿပီးထင္တယ္၊ႏွစ္နာရီထိုးေနၿပီ”
“ ခဏေလး၊ဒီတစ္လံုးၾကည္႔ၿပီးရင္ ျပန္မယ္”
သူ႔ကို"ေမာင္”ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းျဖင္႔ဆက္ဆံလို႔မရခဲ႔သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာခဲ႔တာလား၊သံုးႏွစ္ၾကာခဲ႔တာလား ေစာေကာင္းေကာင္းမမွိတ္မိေတာ႔ေခ်။ သူ႔အတြက္ ေစာ သည္ လူသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ
ဇနီးအျဖစ္တီထြင္ခံထားရသည္႔ စက္႐ုပ္တစ္ခုသာျဖစ္ေတာ႔သည္။ တစ္ခါတုန္းက အဲသည္႔စက္႐ုပ္သည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတက္ ၾကင္နာတက္ေသာ ဇနီးျဖစ္ခဲ႔သတဲ႔။ ေစာ သူ႔ကို ဘာေၾကာင္႔မ်ား ခ်စ္ခဲ႔မိပါလိမ္႔။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ကာလ၊အေမွာင္ထု သိပ္သည္းေနဆဲအခ်ိန္မွာ ေစာသည္ သူမေယာက်ၤားအား ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ ေမာ္႔ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ေစာ သူ႔ကိုဘာေတြခ်စ္မိခဲ႔တာလဲ။ သူမ်က္ႏွာမွာ၊သူ႔ဟန္အမူအရာမွာ ေစာခ်စ္ခ်င္စရာ ဘာမွကိုရွာမေတြ႔ေခ်။ ေစာကိုယ္႔ကိုယ္ကို သေဘာက်စြာ
အသံထြက္ ရယ္လိုက္မိ၏။ ဟုတ္ၿပီ။ သူ႔အမူအက်င္႔ကေရာ။ ဇနီးအေပၚထားသည္႔စိတ္သေဘာထားကေရာ။ဘယ္စကားလံုးက ပိုယဥ္ေက်းပါလိမ္႔။
“ဘာရယ္တာလဲ ေစာ”
သူမပို၍သာရယ္မိၿပီး မီးပံုးပ်ံဆီကို အၾကည္႔ျပန္လႊဲလိုက္သည္။ မီးပံုးပ်ံၾကီးက တျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းေဖာင္၍ေဖာင္း၍လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ မီးခိုးမႈိင္းမ်ားသည္ မီးပံုးပ်ံထဲမွတဆင္႔
ေလေ၀႔ရာသို႔ လြင္႔ေနသည္။ ကျပေနသူတို႔က မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ က ဆဲ။ တီးသူတို႔ကလည္း တီးဆဲ။ အိုးစည္သံႏွင္႔ ေမာင္းသံသည္ လွပစြာ ေရာေႏွာလ်က္ ကြင္းတစ္ခုလံုး ပ်ံ႔လြင္႔စိုးမိုးထားသည္။ေစာ သည္ကိုေရာက္ခါစက အင္းသားႏွင္႔ ပအို၀္းကို မခြဲျခားတက္ေပ။ အ၀တ္အစားအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ စကားေျပာ ေလယူေလသိမ္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကဟန္အရေသာ္လည္းေကာင္း အနည္းငယ္ကြဲျပားေၾကာင္း ေလးငါးရက္ေနၿပီးမွ သိလာသည္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးဟာ ေစာ အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာခ်ည္း ျဖစ္ေန၏။

“ပအို၀္းေလးေတြ လက္ခ်ိဳးတာက ေဟာ႔ဒီလို ေဟာဒီလို၊သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ” ဟု ကထိန္လွည္႔လာသည္႔ပြဲကိုရပ္ၾကည္႔ရင္းက အားက်လာၿပီး သူတို႔လက္ခ်ိဳးသလို ခ်ိဳးၾကည္႔ကာ ကၾကည္႔ေတာ႔ သူမေယာက်ၤားက သူ႔ကို ၿပံဳးမဲ႔မဲ႔ျဖင္႔ ရိေသး၏။
“ေစာ. . . မင္းကိုယ္႔ကိုမယူဘဲ ပအို၀္းတစ္ေယာက္ကို ယူခဲ႔ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးေနၿပီမဟုတ္လား”
ေတြ႔လား။ ေစာ သူ႔ကို မႏွစ္ၿမိဳ႔ရျခင္းအေၾကာင္း အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွာ သူတစ္ပါးကို နာလိုခံခက္ျဖစ္ေအာင္ ရိတတ္သည္႔ အေၾကာင္းလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အမယ္ သူကသာ သူတစ္ပါးကို စသလို ေနာက္သလို ရိခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔ကို ရိသလိုလိုေျပာလွ်င္ မခ်ိေအာင္ နာကာေဒါပြတတ္ေသး၏။

“ပအို၀္းတစ္ေယာက္ကို ယူတာ၊မယူတာ အသာထားလိုက္ပါေလ၊ ရွင္႔ကိုေတာ႔ ကြၽန္မ ယူကို ယူခဲ႔ဖို႔မေကာင္းတာအမွန္ပဲ”
ထိုစကားကို မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင္႔ ေျပာမိေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာ မည္းခနဲ ေမွာင္သြားတာ အၾကာၾကီး။ သူ႔စိတ္ကို သူထိန္းခ်ဳပ္ကာ စကားေျပာဖို႔ စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္မွ မျပံဳးခ်င္ျပံဳးခ်င္
“အခုေတာ႔ မင္းေနာက္က်သြားၿပီ” ဟုအထက္စီးေလသံျဖင္႔ ေျပာေလသည္။
ေစာေလ သူ႔ကို မုန္းလိုက္တာ။ မုန္းလြန္းလို႔လည္း ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ၿပီး တစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာမိသည္။
“ထင္သလား၊ေနာက္မက်ေသးပါဘူး”
ဟုတ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုကို ျပန္ျပင္ဖို႔၊ သို႔မဟုတ္ ျဖိဳခြဲပစ္ဖို႔မွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါ။ အခု ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္အတြင္း သူမအခ်ိန္ယူစဥ္းစား ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးကို အဆံုးသတ္သင္႔၊ မသတ္သင္႔ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အနာတရၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ဘဲ လွပစြာ သိမ္ေမြ႔စြာ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ပစ္ရမလဲ ဟူသည္႔အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“ေလက အေရွ႔ေတာင္အရပ္ကေန အေနာက္ေျမာက္အရပ္ကိုတိုက္ခတ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲၾကည္႔ပရိသတ္မ်ား ခင္းဗ်ား . . .အေနာက္ေျမာက္အရပ္မွာ မေနၾကပါနဲ႔ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံမိႈင္း၀ေနပါၿပီခင္ဗ်ား”

ေစာတို႔ရပ္ေနသည္႔ေနရာမွာ ေတာင္အရပ္တည္႔တည္႔ျဖစ္သည္။အႏၲရာယ္ကင္းမည္႔ပံု ေပၚပါသည္။ အေနာက္ဘက္အရပ္၊ ေျမာက္ဘက္အရပ္မွာ စုျပံဳရပ္ေနၾကသူမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားသည္။ သည္လိုေတာ႔လည္း တြက္လို႔မရႏိုင္ပါ။အခုမွ မီးပံုးပ်ံက မိႈင္း၀ကာ ႐ုပ္လံုးပီျပင္စြာ တက္ဖို႔အရွိတ္ယူေနဆဲျဖစ္သည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ေလသည္ ရပ္မ်က္ႏွာေျပာင္းကာ တိုက္ခ်င္တိုက္ပစ္လိုက္ႏိုင္၏။ ထိုအခါ ေစာတို႔ရပ္ေနရာေနရာသည္ အႏၲရာယ္ဇုန္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္ေသးသည္။
“ေရႊအင္းသား မိႈင္း၀ေနပါၿပီခင္ဗ်ား၊ တက္လာပါေတာ႔မယ္ခင္ဗ်ား၊ ယမ္းပိသာခ်ိန္ ေလးဆယ္တိတိျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ မီးပံုးပ်ံလမ္းေၾကာင္းမွာမေနၾကပါနဲ႔ခင္ဗ်ား” ယမ္းပိသာခ်ိန္၄၀သာ ေပါက္ကြဲလိုက္လို႔ကေတာ႔ . . .။ ေစာ ပခံုးေလးသာ က်ံဳ႔မိ၏။ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားဆီမွ အသားကင္ရနံသည္ ကြင္းျပင္ဆီကို လြင္႔လာျပန္သည္။ ဆိုင္တန္းေတြဆီ လွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔ လူေတြနည္းနည္းက်ဲသြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ နံနက္ႏွစ္နာရီထိေအာင္ စားေသာက္သူမ်ားရွိေနဆဲ။ ေစာျဖင္႔ သည္ေလာက္ ရွည္လ်ားမ်ားျပားလွေသာေစ်းတန္းၾကီးကို တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေပ။ ဤကြင္းျပင္ရွိရာသို႔ေရာက္ဖို႔ ဘုရားေစာင္းတန္း အုတ္ေလွကားထစ္မ်ားမွ ဆင္းၿပီးေနာက္ ထိုေစ်းတန္းကို ေထာင္႔ျဖတ္ ျဖတ္ယူေနရသည္႔အခ်ိန္တုန္းက ေစာ၏ေျခေထာက္တို႔သည္ ေျမႏွင္႔ထိတစ္ခ်က္ မထိတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ ဆိုင္တန္းမ်က္ႏွာစာေတြကိုၾကည္႔ေပမယ္႔ မျမင္ရ။ ေဘးမွာ၊ပတ္လည္မွာ ေစာလိုပင္ ပြဲၾကည္႔ပရိသတ္၊ ပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္ပရိသတ္တို႔ျဖင္႔ အျပည္႔မို႔ ၾကည္႔ေလရာရာမွာ လူမ်က္ႏွာေတြ၊မည္းနက္ေသာ ဆံပင္ေတြခ်ည္း ျမင္ေနရသည္။ နည္းနည္းလူေခ်ာင္သည္႔ဆိုင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္မိမွ ဘာဆိုင္ေတြလဲဆိုတာ ျမင္ရသည္။ အခုလို နံနက္ႏွစ္နာရီ ခ်မ္းစိမ္႔ေအးစက္လွသည္႔ ႏွင္းမႈန္ေအာက္တြင္ မီးပံုးပ်ံေစာင္႔ၾကည္႔လိုက္၊ အနီးအနားက ဆိုင္ေတြဆီ သြားစားေသာက္လိုက္ႏွင္႔ သည္ေဒသက လူေတြရဲ႔ ေလ႔ထံုးစံပဲႏွင္႔ တူသည္။ ေစာ အေနျဖင္႔ ခ်မ္းစိမ္႔တုန္ခိုက္ေနသည္႔ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင္႔ ပူေႏြးသည္႔
ေကာ္ဖီခါးခါးေမႊးေမႊးေလး တစ္ခြက္ေတာ႔ ေသာက္ခ်င္သား။

သို႔ေသာ္ ဆိုင္တန္းဆီသြားေနတုန္းသည္မီးပံုးပ်ံေကာင္းကင္ထက္ေရာက္သြားသည္ကို မၾကည္႔လိုက္ရမွာလည္းစိုးရိမ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဆိုင္မွာ ထိုင္မေသာက္ခ်င္။ ေကာ္ဖီခြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အုပ္ကိုင္ကာ ေကာ္ဖီ၏ အပူကို တစ္ကိုယ္လံုး စိမ္႔၀င္ ေႏြးေထြးသြားေအာင္ ခံစားရင္း၊လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သို႔မဟုတ္မတ္တတ္ရပ္ကာ မီးပံုးပ်ံေစာင္႔ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနသည္။ သူမ၏အေတြးကို မဟုတ္ေသးဘူးဟုသိ၏။ ေတာင္ၾကီးလိုသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည္႔ၿမိဳ႔မွာေတာ႔ ိစၥမရွိပါ။တျခားသာမန္ၿမိဳ႔ၾကီးေတြမွာေတာ႔ ျပန္ေဆးယူရသည္႔ေၾကြခြက္၊ဖန္ခြက္ေတြႏွင္႔ ေကာ္ဖီလက္ဖက္ရည္ ေရာင္းခ်လ်က္သားႏွင္႔အမိႈက္ေတြ၊ဘူးခြံေတြႏွင္႔ ညစ္ပတ္႐ႈတ္ပြေနခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။သူမဆႏၵရွိသလို ေကာ္ဖီကို တစ္ခါသံုးစကၠဴခြက္ျဖင္႔ဟိုဟိုသည္သည္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အလုပ္လုပ္ရင္း ေသာက္ႏိုင္ဖို႔စကၠဴခြက္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ေခတ္စားအသံုးမ်ားလာခဲ႔လွ်င္ အပံုလိုက္အပံု လိုက္ျဖစ္လာမည္႔ တစ္ခါသံုးစကၠဴခြက္ ေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႔မိသည္။ မနည္းမေနာ ရွိမွာပဲ။အိုးစည္ဗံုေမာင္းသံက ပိုပိုက်ယ္ေလာင္ ၿမိဳင္ဆိုင္လာသည္။လူေတြပို၍ပို၍ပင္ တိုးေ၀ွ႔လာၾကသည္။ မီးပံုးပ်ံစတင္တက္ေနၿပီ။အားပါးတရေအာ္ဟစ္သံမ်ားျဖင္႔ တစ္ခဏဆူညံသြား၏။

“တို႔အင္းဆားကြ”

အင္းသားဟု အသံမထြက္ဘဲ အင္းဆားဟု ခပ္၀ဲ၀ဲအသံထြက္ျဖင္႔ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဆိုင္းသံ ဗံုသံေအာက္မွာ အိမ္ေလာက္ၾကီးသည္႔ မီးပံုးပ်ံၾကီးသည္ ယိမ္းထိုးလ်က္ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔တက္ေလသည္။ မီးပံုးပ်ံ၏ေအာက္မွာ စနစ္တက်ခ်တ္ဆြဲထားေသာ ယမ္းခြက္အမ်ိဳးအမ်ိဳးသည္ ယိမ္းႏြဲ႔လ်က္ တြဲေလာင္းပါသြားသည္။ မီးပံုးပ်ံကို မႈိင္းတိုက္ခဲ႔ေသာ
သစ္လံုးၾကီးမ်ားအား မီးစြဲေလာင္လ်က္သားႏွင္႔ ျငိမ္းသတ္ဖို႔ ကြင္းျပင္တစ္ဖက္သို႔ အေျပးအလႊား သယ္သြားၾကသည္။ ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး လူေတြ႐ြစိ႐ြစိျဖစ္ေနၾကသည္။ မီးပံုးပ်ံတစ္ခု ေကာင္းကင္ကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္တက္သြားဖို႔ သူတို႔အားလံုး
တတ္စြမ္းသမွ်ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကၿပီးၿပီ။ က်န္သည္႔အပိုင္းကေတာ႔ ကံၾကမၼာ၏ အလုပ္ပဲျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ေလ၏အလုပ္ေပါ႔။ ေလသည္ အရွိန္မွန္မွန္ျဖင္႔ မီးပံုးပ်ံကို အထက္ျမင္႔ရာသို႔ တစ္လက္မခ်င္း တစ္လက္မခ်င္း သယ္သြားလိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ရသည္။
ေလ၏အကူအညီျဖင္႔ မီးပံုးပ်ံမ်ား လႊတ္တင္သည္႔အခါ အဖြဲ႔သားအားလံုးကေတာ႔ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တင္ျခင္း အတက္ပညာအရ တည္႔တည္႔မွန္မွန္တက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လႊတ္တင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္စံုတရာ ခြၽတ္ေခ်ာ္ၿပီး ေကာင္းကင္သို႔မတက္ဘဲ မီးေလာင္ပ်က္စီးသြားရတာေတြလည္း ရွိေနခဲ႔သည္။ မီးေလာင္ပ်က္စီးမႈခ်င္းအတူတူဆိုလွ်င္ “ညမီးက်ီး” အမ်ိဳးအစားမီးပံုးပ်ံက မီးေလာင္လွ်င္ ယမ္းပိသာခ်ိန္မ်ားစြာ ေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္းမွာပဲျဖစ္သည္။