သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ

သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ

သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ

“ေပါ့ရင္ အရသာမရွိဘူးနဲ႔ ဒီေန႔ခ်က္တာ နည္းနည္းငန္ေတာ့ မ်ဳိမက်ဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ”

အိမ္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ထမင္းစားခန္းမွ လႊင့္လာတဲ့အသံက ဆီးလို႔ၾကိဳတယ္။ သားကို ျမင္ေတာ့ အေမက ေခါင္းငံု႔ျပီး ထမင္းဆက္စားတယ္။ မိန္းမက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ အေမစားေနတဲ့ ဟင္းကို သူ ျမည္းၾကည့္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ေထြးထုတ္လိုက္မိတယ္။

“အေမ့ေရာဂါက အငန္နဲ႔ မတည့္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား”

“ဒါဆို ရွင့္အေမကို ရွင္ပဲခ်က္ေကြ်းေပါ့” ေျခေဆာင့္ျပီး သူမ ထြက္သြားတယ္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သူခပ္ဖြဖြခ်ရင္း...
“အေမ.. အဲတာေတြ မစားနဲ႔ေတာ့.. သား ေခါက္ဆဲြခ်က္လိုက္မယ္”

“သား... အေမကို သား ဘာေျပာစရာရွိလဲ? ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေနာ္သား..စိတ္ထဲ ထည့္မထားနဲ႔”

“ေနာက္လက်ရင္ သားရာထူးတက္ျပီ အေမ။ သား ဒီထက္ ပိုအလုပ္မ်ားေတာ့မယ္။ အေမ့ေခြ်းမကလည္း အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္တဲ့.. ဒါေၾကာင့္.. ”

သား ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း အေမသိလိုက္တယ္။

“သားရယ္ အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္”

တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္စြာ အေမဆိုေတာ့ သားစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ခဏေလာက္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။

“အေမ.. လူအိုရံုက မေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမ့ေခြ်းမ အလုပ္ရရင္ အေမ့ကို ျပဳစုဖို႔အခ်ိန္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူအိုရံုမွာ အေမ့ကို ျပဳစုမယ့္လူ၊ ခ်က္ေကြ်းမယ့္ ၀န္ထမ္းေတြရွိတယ္ အေမ။ အိမ္မွာထက္စာရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ အေမရယ္”

“ဒါေပမဲ့.. သားရယ္...”

အေမ့စကားကို သူ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေခါက္ဆဲြအတူစားျပီး စာၾကည့္ခန္းထဲ သူ၀င္ခဲ့တယ္။ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း သူေတြေ၀ေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မုဆိုးမျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေမ၊ သားကို လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္ ေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့ အေမ၊ သားကို လူရာ၀င္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားအထိ ပညာသင္ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အေမ.. သားကို ၾကီးျပင္းေအာင္ ေကြ်းေမြးအနစ္နာခံခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပျပီး သားဆီက ဘာမွျပန္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အေမကို အိမ္ေထာင္ေရး တည္ျမဲဖို႔ မိန္းမဆႏၵေၾကာင့္ လူအိုရံုပို႔ရေတာ့မယ္။ သက္ျပင္းေလးေလးတစ္ခ်က္ သူခ်လိုက္မိတယ္။ သား ရင္ထဲမွာ မခ်ိလိုက္တာ အေမရယ္...

“မင္းရဲ႕ လက္က်န္ဘ၀ကို မင္းအေမက အေဖာ္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး.. မင္းမိန္းမကပဲ အေဖာ္ျပဳမွာ”

“မင္း အေမ အသက္ၾကီးျပီကြာ။ ေနလိုရရင္ ေနာက္ထပ္ ၄ . ၅ ႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီ ႏွစ္တိုတုိေလးမွာ အေမကို ေသခ်ာျပဳစု ဂ႐ုစိုက္ပါကြာ။ မရွိေတာ့မွ ငါမေကြ်းလိုက္ရပါလား? ငါ မေမြးလိုက္ရပါလားလို႔ ေနာင္တမရနဲ႔”

ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ဳိ႔ရဲ႕ စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း သူေရွ႕ဆက္ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။

အေမ့အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားရင္ ဂ႐ုစိုက္ ရိုေသရာေရာက္တယ္လို႔ ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္ၾကေတာ့။ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္လုဆဲ ညေနခင္းတစ္ခု ျမိဳ႔ျပင္မွာ တည္ထားတဲ့ လူအိုရံုဆီ သူတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူအိုရံုရဲ႕ဧည့္ခန္းကို သူတို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ၄၂လက္မ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ဟာသကား တစ္ကားျပေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္ဆီက ဘာရီသံမွ မၾကားရဘူး။

ပံုစံတူ အကၤ်ီ၊ ပံုစံတူညႇပ္ထားတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ လူအိုတစ္ခ်ဳိ႔ ဆိုဖာေပၚမွာ ေစာင္းေစာင္းရဲြ႔ရဲြ႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ငူငူငိုင္ငိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္ရြတ္ေနတယ္။ တုန္ခ်ိခ်ိ အဘြားအို တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနတဲ့ မုန္႔ကို ကုန္းေကာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြကို သားအၾကည့္ လဲြျပီး ေနေရာင္ရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို အေမ့အတြက္ ေရြးလိုက္တယ္။ အခန္းျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ နပ္စ္တစ္ခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ပ်င္းရိပ်င္းတဲြ ညေနခင္းရဲ႕ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္ေအာက္ျမင္ကြင္းက ျမင္ရသူအဖို႔ ရင္နင့္စရာေကာင္းလွတယ္။

“အေမ.. သား .. သြားေတာ့မယ္”
သူ႔ႏႈတ္ဆက္စကားကို အေမ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့ လက္နဲ႔ေ၀ွ႔ယမ္းျပတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္ကို ဟျပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ အေမ.. ဆံပင္ေတြေတာင္ ေငြေရာင္သမ္းခဲ့ပါေပါ့လား.. မ်က္လံုးေထာင့္က အရစ္ေၾကာင္းေတြေတာင္ နက္သထက္ နက္၀င္ခဲ့ပါေပါ့လား... အေမ တကယ္အိုခဲ့ပါေပါ့လား....

(၁)
အဲဒီတုန္းက သူ(၆)ႏွစ္။ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ အေမခရီးထြက္ရမယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို ဦးေလးအိမ္မွာ ခဏ သြားအပ္ခဲ့တယ္။ ပစၥည္းေတြယူျပီး အေမသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အေမ့ အကၤ်ီိကုိဆဲြျပီး သူေအာ္ငိုေတာ့တယ္။

“ အေမ.. သားကို ခဲြမသြားပါနဲ႔...အေမ သားကို ထားမသြားပါနဲ႔”
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငိုေနတဲ့ သူ႔ကို အေမ ထားမသြားရက္ခဲ့ဘူး။ အေမ့လက္ကို ဆဲြျပီး ဦးေလးအိမ္က ထြက္လာေတာ့ ျခံတံခါးကို သူဆဲြပိတ္ခဲ့လိုက္တယ္။ သူ႔ကို ထားခဲ့ဖို႔ လာသြားတယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီး တစ္သက္လံုး ကပ္ညိႇမလာေအာင္ တံခါး၀ဖက္ကို သူေယာင္လို႔ေတာင္ လဲမၾကည့္ခဲ့ဘူး။

(၂)
အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ေယာကၡမက အေမ့အခန္းထဲက ပစၥည္းေတြကို လြင့္ပစ္ဖို႔ သိမ္းေနတာနဲ႔ သြားတိုးတယ္။ ၂ေပျမင့္တဲ့ ဒိုင္းဆုတစ္ခု.... အထက္တန္းတုန္းက “ကြ်န္ေတာ္၏ မိခင္” ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုးနဲ႔ သူ ပထမဆုရထားတဲ့ ဒိုင္းဆုေလး။ အဘိဓာန္ စာအုပ္တစ္အုပ္... အေမ့ေခြ်းနဲစာနဲ႔ ၀ယ္ေပးခဲ့တ့ဲ သူ႔ရဲ႔ ပထမဦးဆံုးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ အေၾကာေျပ လိမ္းေဆးတစ္ဘူး...အေမ အိပ္ရာမ၀င္ခင္ လိမ္းတတ္တဲ့ေဆး... လိမ္းေပးမဲ့သူ မရွိဘဲ အေမ့ကို ဒီေဆးေပးလိုက္ေတာ့လဲ ဘာထူးမွာလဲ...

“ေတာ္ျပီ.. မသိမ္းၾကပါနဲ႔ေတာ့” သူ ေအာ္လိုက္မိတယ္။
“ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အမႈိက္ေတြ မပစ္ထုတ္ရင္ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္နားသြားထားရမလဲ” ေယာကၡက စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ရင္း ျပန္ေအာ္တယ္။

“ဟုတ္ပါ့.. အဲဒီကုတင္စုတ္ၾကီးလည္း ပစ္ထုတ္လိုက္စမ္းပါ။ မနက္ျဖန္က်မွ အေမ့အတြက္ သမီး ကုတင္အသစ္တစ္လံုး ၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္”

ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီပံုက သူ႔ကို အေမ ကစားကြင္း လိုက္ပို႔တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ပံုျဖစ္တယ္။
“ဒါေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ႔ အေမြေတြ... တစ္ခုမွ မပစ္ႏိုင္ဘူး”
“ဒါ ဘာအခ်ဳိးလဲ.. ဘာလို႔ အေမ့ကို ျပန္ေအာ္ရတာလဲ.. အေမ့ကို ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္လိုက္”

“မင္းကို ငါ လက္ထပ္ခဲ့တာနဲ႔ မင္းအေမကို ခ်စ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို လက္ထပ္ခဲ့ျပီး ငါ့အေမကို မင္း မခ်စ္ခဲ့ရတာလဲ”

(၃)
မိုးရြာျပီးစမို႔ ညက ပိုေအးစက္ေနတယ္။ လူသူကင္းရွင္းတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ကားေလးတစ္စီး ျမိဳ႔ျပင္က လူအိုရံုဖက္ ဦးတည္ျပီး တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။ လူအိုရံုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက အျမန္ဆင္းျပီး အေမ့အခန္းဖက္ သူေျပးသြားလိုက္မိတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အေမ အျမဲလိမ္းတတ္တဲ့ အေၾကာေျပေဆးဘူးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။

“အေမ.. ေဆးက်န္ခဲ့လို႔ သားလာပို႔တာ”
အေမ႔ကုတင္ေရွ႔ သူဒူးေထာက္ခ်လိမ့္မိတယ္။
“မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ သားရယ္.. မနက္ျဖန္ အလုပ္ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား.. ျပန္ပါသား.. ေဆးကို အေမ့ဘာသာ လိမ္းလို႔ရတယ္”

“အေမ.... ” သူ႔အသံေတြ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္ဆို႔ေနတယ္။
“အေမ သားကို ခြင့္လြတ္ပါ အေမ... သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္”
အိုမင္း ပိန္လွီေနတဲ့ အေမ့ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေလး သူဖက္ထားလိမ့္မိတယ္။ သူ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔...

“သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ”

အိုသြားတဲ့ တစ္ေန႔

“ကေလးရဲ႔ ပထမဆံုး သြားတစ္ေခ်ာင္းက တစ္ႏွစ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လမွာ ေပါက္တယ္ဆိုတာကို မွတ္မိေနျပီး မိဘရဲ႔ ေနာက္ဆံုးသြားတစ္ေခ်ာင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ က်ဳိးသြားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေနတတ္တယ္”

ေဆးရံုတစ္ရံုရဲ႔ အ၀င္၀မွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ပိုစတာေလးကို ျမင္မွာ ကြ်န္မအသိစိတ္ေတြ ႏႈိးထလာတယ္။ အခုခတ္က ငယ္ရြယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ကိုယ္တိုင္၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း အေမ၀မ္းနာျပီး ေမြးထြက္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။

စေနေန႔ မနက္ အိပ္ရာေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ေနတုန္း ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ အိပ္မက္က လန္႔ႏိႈးလာခဲ့တယ္။ အေမဆီက ဖုန္းပါ။ ကေလးေတြေခၚျပီး အေမ့အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာ သြားစားဖို႔ ဆက္လိုက္တာျဖစ္တယ္။

“ကေလးေတြကို မက္ေဒၚနယ္သြားစားဖို႔ ေျပာထားျပီးျပီ အေမရဲ႔”
“အဲဒီပိုက္ဆံကို ေခြ်သာလိုက္ပါ သမီးရယ္... ကားေမာင္းလာရင္ ၁၀မိနစ္ထဲပါ”
အေမက မရမက ေတာင္းဆိုေနတယ္။ ကေလးေတြက အေမခ်က္တာကို စားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟမ္ဘာဂါပဲ စားခ်င္ၾကမွာပဲလို႔ ကြ်န္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။

အေမကို လာမယ္၊ မလာဘူးလို႔ မေျပာခင္ ကြ်န္မ ေတြေ၀ေနတုန္းမွာ အၾကီးမနဲ႔ အငယ္ေလးက ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ကြ်န္မကို လာခါျပလိုက္၊ ေခါင္းခါျပလိုက္နဲ႔ အဘြားအိမ္ကို မသြားခ်င္ေၾကာင္း လုပ္ျပေနတယ္။ သမီးေတြက ရံုးပိတ္ရက္ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ အျပင္ထြက္ျပီး အတူစားခ်င္ပံုရတယ္။

“အေမ့ေျမးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး သမီး ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ အေမ”
“ေအးပါ သမီးရယ္”
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသံနဲ႔ အေမဖုန္းခ်သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးေတြက တစ္ျပိဳင္ထဲ
“အဘြားအိမ္ မသြားခ်င္ဘူး။ မက္ေဒၚနယ္ သြားစားမယ္လို႔ ေျပာထားျပီသားပဲ” လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္။

“အဘြားရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ေျမးေတြျဖစ္တဲ့ သမီးတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔”
“အရင္အပတ္ကပဲ သမီးတို႔ သြားခဲ့ျပီးျပီေလ ေမေမ”

ကြ်န္မရွင္းျပတာကို သမီးေတြက လက္ခံခ်င္ပံု မရခဲ့ဘူး။
“တစ္ခ်ိန္မွာ ေမေမလဲ အိုသြားတဲ့အခါ သမီးတို႔ကို “သမီးတို႔ေရ အိမ္ကို လာခဲ့ပါဦး။ ေမေမ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ထားတယ္။ ေျမးေတြလဲ ေခၚခဲ့ေနာ္” လို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ “ကိတ္မုန္႔ကို အျပင္မွာ ၀ယ္စားလဲရတာပဲ အေမ.. သမီးတို႔ မအားဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာရင္ အခု ဘြားဘြား စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသလို ေမေမလဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္” လို႔ ရွင္းျပေတာ့ ေလးႏွစ္သမီးေလးက “သမီး အဲလို မေျပာဘူး။ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာမယ္ ေမေမ” တဲ့။ ေနာက္ဆံုး သမီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေန႔လယ္စာကို မက္ေဒၚနယ္ စားျပီး ညေနစာကို အေမ့အိမ္မွာ စားဖို႔ ကြ်န္မတို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ညေန အိမ္လာခဲ့မယ္လို႔ အေမ့ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ အေမက “ေအး.. ဒါဆိုရင္ အေမ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာတယ္။

ညေန အေမ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ခ်က္ျပဳပ္ေနတယ္။ အေမ့ကိုကူဖို႔ ကြ်န္မ မီးဖိုထဲ၀င္ေတာ့ အေမက ပုခံုးေက်ာေတြ ကိုက္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

“ ေဆးခန္းမသြားဘူးလား အေမ၊ ေဆးမလိမ္းဘူးလား”
“သြားလဲ မထူးပါဘူး သမီးရယ္။ ေဆးလိမ္းလဲ မသက္သာပါဘူး”
အေမ့စကားကို ၾကားမွ အေမလိုအပ္ေနတာ ေဆးခန္းေတြ၊ လိမ္းေဆးေတြ မဟုတ္ဘဲ ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ျပဳစုမႈဆိုတာကို ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။

အသန္႔အျပန္႔ ၾကိဳက္တဲ့ အေမ့ရဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္က အိုးေတြဟာလဲ ဆီေခ်းေတြ အထပ္ထပ္ ေပေနတာကို ကြ်န္မ သတိထားမိလိုက္တယ္။ အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ေဆးေနရင္း “အိုးေတြကို တိုက္ခြ်တ္ဖို႔ အေမအားေတြ မရွိေတာ့လို႔ျဖစ္မယ္” လို႔ ကြ်န္မ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။

အရင္တုန္းက လက္တစ္ဖက္က ကြ်န္မကို ခ်ီပိုးရင္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ အေမ... အိမ္ေရွ႔၊ အိမ္ေနာက္၊ အိမ္ေထာင့္ေတြပါ မက်န္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေအာင္ အျမဲရွင္းလင္းတတ္တဲ့ အေမ..... အခုခါမွာေတာ့ ဇရာေထာင္းျပီး လက္ေတြလဲ အင္အားခ်ိခဲ့ပါျပီ။ ဒါေတာင္ သူခ်စ္တဲ့ သားသမီး ေျမးေတြကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳပ္ ေကြ်းေမြးခ်င္ေနတုန္းပါပဲ။

ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းျပီး၊ အလုပ္မ်ားေနပါေစ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ကန္႔သတ္ျပီး အေမ့အိမ္ကို အျမဲျပန္ျပီး အိုးေတြကို တိုက္ေဆးေပးမယ္ဖို႔ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကြ်န္မ အိုသြားတဲ့တစ္ေန႔၊ လက္ေတြ လႈပ္ရွားဖို႔ အားအင္ နည္းသြားတဲ့အခါ သားသမီးေတြလည္း အိမ္ကို အျမဲျပန္လာျပီး အိုးေတြ တိုက္ေဆးေပးဖို႔ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

အေမ့လက္

ေမာင့္ခ်စ္သက္၏၊ လက္ဖ၀ါးႏု
ေသြးဥေရာင္လႊမ္း၊ ၀ါဂြမ္းႏွယ္အိ
ကိုင္မထိရက္၊ ခြ်န္ထက္လက္သဲ
ေဆးေရာင္ျမဲျခယ္၊ ပ်က္ျပယ္မရွိ
ႏုနယ္ဘိေတာင္း၊ ေဖါ့ဖေယာင္းႏွယ္
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြယ္လြ
အလွျပည့္ႏွက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္။

ေမာင့္မိခင္၏၊ ညိဳလြင္ျပာႏွမ္း
မာၾကမ္းကဲြအက္၊ လက္ဖ၀ါးျပင္
ရင့္ေရာ္သြင္မွာ၊ ဆယ္ျဖာလက္ေခ်ာင္း
ျပည့္ေဖါင္းမညက္၊ ညံ့သက္မႈကင္း
ေရာင္ဆင္းညႈိးမဲ၊ လက္သဲငံုးတိ
ေခ်းေညႇာ္ျပည့္မြ
အလွပ်က္ျပယ္၊ အေမ့လက္။

ေဖါင္းအိႏုညက္၊ ခ်စ္သူ႔လက္ႏွင့္
ေရာ္ရင့္ၾကမ္းခက္၊ အေမ့လက္တြင္
သိျမင္လာရ၊ “အလွ” “အလုပ္”
ခဲြထုတ္ေခ်မိ၊ အေမ၏လက္
အလုပ္လက္သည္
အသက္တမွ်၊ မနားရေခ်
ဘ၀ခရီး
သားသမီးတြက္၊ ထိုလက္အစြမ္း
ဘ၀လမ္းတြင္၊ လွပန္းဆင္ခဲ့
အားမာန္ဖဲြ႔ရစ္၊ သည္အျဖစ္ေၾကာင့္
အခ်စ္၏လက္၊ ေျပာင္းသြယ္ညက္ေစ
အေမ၏လက္၊ အလုပ္လက္သာ
ႏွစ္သက္ ဂုဏ္ယူ ဘြယ္တကား။

ခင္သူသူ၀င္း (ေငြတာရီ၊ ၁၉၇၈ခုႏွစ္ ဧျပီလ)