မုိင္တုိင္ ၂၆

မုိင္တုိင္ ၂၆

လူဘဝရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဘာလုိလုိနဲ႕ ၂၆ ႏွစ္ဆုိတဲ့ အရြယ္အပုိင္းအခ်ာထဲကုိ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ျပီ။ တႏွစ္ တႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဘာမွ မတုိးတက္လာေသးတဲ့ လူတေယာက္အဖုိ႕ ခဏေလးလုိ႕ စိတ္ထဲကေန ေတြးေနမိျပန္တယ္။ လက္ရွိ အေျခအေနကုိ ေသခ်ာ ျပန္သုံးသပ္လုိက္ေတာ့ အရင္ တႏွစ္နဲ႕ ဘာဆုိ ဘာမွ ထူးျခားလာခဲ့တာ မရွိ။ အရာအားလုံးဟာ မႏွစ္ကအတုိင္းေလးပဲ တုိးတက္မႈ မရွိ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြကသာ မ်ားေနခဲ့တယ္။

တခါတေလ လမ္းစေပ်ာက္ေနတဲ့ သားေကာင္လုိမ်ိဳး စိတ္အလုိက အသားမက်တတ္ျပန္ဘူး။ တကုိယ္ထဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြထဲမွာ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရေလးေတြ က်န္ေနခဲ့ဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕.... ဒီႏွစ္ထဲမွာ စာေမးပြဲ တခု ေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါက အက်ိဳးအျမတ္တခု၊ ဒီႏွစ္ထဲမွာ အလုပ္က ထင္သေလာက္ အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ဒါက ဆုတ္ယုတ္မႈ တခု။ ခုထက္ထိလဲ အဆင္မေျပတာေတြေကာ အဆင္ေျပတာေတြေကာ အစုံပါပဲ။

ခုဆုိ အေဝးကေနပဲ လြမ္းျပီး ၾကည့္ရဦးမဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ ပြဲေတာ္ လာေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ ျမိဳ႕ေလးမွာလဲ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကေလး၊လူၾကီး အားလုံး လုိလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမဲ့ အခ်ိန္ေလးေပါ့။ တန္ေဆာင္တုိင္ မီးပုံးပ်ံ ပြဲေတာ္မွာ လႊတ္တင္ဖုိ႕ မီးပုံးပ်ံေလးေတြ သူတုိ႕ေတြ စုေပါင္းအားနဲ႕ အားၾကိဳးမာန္တက္ လုပ္ေနၾကေလာက္ျပီ။ တခါတေလ မေျပာျပတတ္ေအာင္ လြမ္းတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ က်ေနာ့္ျမိဳ႕ေလးကုိ ျမင္ေယာင္ ေတြးၾကည့္ေနမိတတ္တယ္။ ခုတေလာ Social Site တခု ျဖစ္တဲ့ Facebook ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေတာင္ၾကီးသား ညီအကုိေတြ တင္ထားတဲ့ မီးပုံးပ်ံလုပ္ေနတဲ့ ပုံေတြ၊ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ရူခင္းဓါတ္ပုံေလးေတြကုိ ျမင္ရေတာ့ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ျဖစ္မိျပန္တယ္။

မိသားစုကုိလည္း လြမ္းတယ္။ အေမ့ကုိ သတိရတယ္။ သတိရတဲ့ အထဲမွာ အေမ့နဲ႕ အေဒၚခ်က္တဲ့ ဟင္းအမယ္စုံေတြကုိလဲ သတိရတယ္။ ညီ၊ ညီမေလးေတြကုိလဲ သတိရတယ္... ေမြးစေလးကတည္းက ေဝးခဲ့တဲ့ အမႊာ တူႏွစ္ေကာင္ကုိလဲ ျပန္ျမင္ဖူးခ်င္တယ္။ သူတုိ႕ဆုိ က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ။ ဖုန္းဆက္လုိက္ျပီဆုိ ဦးေလး ဦးေလးနဲ႕ ေခၚေနပုံက က်ေနာ့္အသက္က ၾကီးလာေနေၾကာင္း မီးေမာင္း ထုိးျပေနသလုိလုိ.... အသက္ေတြ အျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတဲ့ အေမ့ကုိ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ေထာက္ပံ့မႈေတြ မေပးႏုိင္ေသးဘူး...... အေမ့တုိက္ေကြ်းခဲ့တဲ့ ႏုိ႕ဖုိးမဆပ္ႏုိင္ေသး.. ဘယ္ေတာ့မွလဲ အေက် ဆပ္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္... မိဘေမတၱာသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆပ္ကုန္ႏုိင္မည္မဟုတ္.....

စင္ကာပူ ဆုိတဲ့ အတုိင္း ဆင့္ကာပူေနရတဲ့ ဒီႏုိင္ငံေလးမွာ တခါတေလေတာ့လဲ အေဝးကုိ ထြက္ေျပးခ်င္သား....... အလုပ္ေျပာင္းေနတာ ကုမၸဏီ ၅ ခု ရွိျပီ။ အလုပ္က ၾကိဳက္ေပမဲ့ အစုိးရက Work Permit မခ်ေပးေတာ့ လက္ရွိအလုပ္ေလးမွာပဲ ကပ္ေနရျပန္တယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း စင္ကာပူမွာ အလုပ္တခုရဖုိ႕ အေတာ္ကုိ ၾကိဳးစားေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ အဆင္မေျပ ျပန္သြားၾကသည္။ မရွိရွိတာေလး အကုန္ခံျပီး အလည္လာ အလုပ္ရွာၾကသူမ်ား ခုတေလာ မလာတာပုိေကာင္းမည္။ က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ လက္ရွိ အေျခအေနအရ မလာေစခ်င္ၾကေသးပါ။

ၾကားထဲမွာ စာေတြ ေရးခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ေအာင္ကုိ ျဖစ္ေနတာ.. ဒါေပမဲ့ Blog ဆုိတာကုိေတာ့ ေမ့ထားလုိ႕ မရခဲ့ပါဘူး က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ အကုိေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ စာေတြကုိ သူတုိ႕မသိပဲ Google Reader ေလးထဲကေန ေန႕စဥ္ ဖတ္ေနရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ Site ေလးလဲ လူသူမရွိ ဖုန္ထူေနျပီေပါ့။ က်ေနာ့္ Site ေလးကုိ လာျပီး ေမးျမန္းတဲ့ လာေရာက္လည္သြားတဲ့ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ ရွိတုိင္း တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလုိ ကူညီၾကတဲ့ လူေတြကုိလဲ က်ေနာ္ ေက်းဇူးတကယ္ တင္မိပါတယ္။

ယခု အသက္ ၂၆ ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ တေယာက္ထဲ ယခုလုိ ေနရဦးမည္မသိ။ ေနခဲ့သည္ ဘဝတေလွ်ာက္မွာေတာ့ အေကာင္းလုိ႕ ထင္တာေတြကုိ လုပ္ခဲ့သည္။ မေကာင္းတာေတြလဲ ပါခ်င္ပါခဲ့မည္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ လူမ်ား၊ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရသည့္ လူမ်ားကိုလဲ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ခ်င္ပါသည္။ အားလုံးေသာ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြ လုိအပ္ခ်င္မ်ားစြာ ျပည့္စုံပါေစလုိ႕ က်ေနာ္ဆုေတာင္းေပးပါသည္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အားလုံးသည္ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ ရွာေဖြေနၾကေသာ ေခတၱအသုိက္ေျပာင္းလာၾကသည့္ ငွက္ကေလးေတြသာ.... ရာသီဥတု ဆုိးရြား၍ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စားစရာ အဟာရေတြ ကုန္ခမ္းလာ၍ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႕ ဌာေနကုိ စြန္႕ခြာ၍ သူတပါးေတြ ေနသည့္ အရပ္တခုမွ ေခတၱခဏ မွီခုိေနသည့္ ေဆာင္းခုိငွက္ေလးေတြ ပမာသာ.... အခ်ိန္တန္လုိ႕ ေႏြဦးေရာက္ျပီးဆုိလွ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ကြန္းခုိရာ သာယာလွပတဲ့ ဌာေနကုိ အားလုံးျပန္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ကေတာ့ ခံယူသည္။ ဒီလုိ သာယာလွပတဲ့ ေက်းငွက္သံေတြ တြန္က်ဴးေနတဲ့ အရပ္ေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း.........

လူသားတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေဝဖန္ႏုိင္ခြင့္ရွိပါသည္။


ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား