Friday, April 24, 2009

ျမိဳ႕ပ်က္အလြန္


လူသူကင္းမဲ့ ေျခာက္ခ်ားစရာ ဒီညအေမွာင္
လမ္းတခုလုံး ရစရာမရွိေအာင္ ျပိဳက်ပ်က္စီးေနေပါ့
ငါ့ကုိငါ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ဒါဏ္ရာ အနာတရေတြ ျပည့္လုိ႕

ဟုိအေ၀းတေနရာဆီက ကေလးတေယာက္ရဲ႕ငိုသံ
မိဘမဲ့သူတေယာက္ထဲ ေၾကြကြဲေနတယ္ထင္ပါရဲ႕
လမ္းေပၚကေခြးတအုပ္ တအီအီနဲ႕ေအာ္ျမည္ေနေလရဲ႕
ဘာကုိျမင္လုိ႕ သူတို႕ေအာ္ေနသလဲ

ငါကုိယ္တုိင္လဲ မသိခဲ့ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကသလဲ
ဒီအတုိင္းေပါ့ ဆက္၍တုိးလုိ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့
အိမ္အုိက်ိဳးပ်က္ အမ်ိဳးကုိစုံလုိ႕
ငါေရာက္ေနတာ ဘယ္ဘ၀တုန္း

ငါ့ရဲ႕ေဘးမွာ အျမဲတမ္းလုိလုိ
ငါ့ရဲ႕အေသြးအသားကုိ ရစ္မူးစြာ စားသုံးမဲ့
ေခြးအေတြ၊ လဒေတြက ၀ဲလုိ႕
စိတ္အစဥ္ကုိလႊင့္လုိ႕ ေရွ႕ဆက္သြားမယ္
ဟုိအေရွ႕မွာ ပန္းတုိင္တခု
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႕ ျမင္ေနရတယ္



ေလးစားလ်က္ ေတာင္ေပၚသား

5 comments:

flowerpoem said...

ပန္းတိုင္ကို အျမန္ဆံုးေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ..ကိုေတာင္ေပၚသား

April 24, 2009 at 9:30 PM
Welcome said...

ကဗ်ာေလးဖတ္သြားတယ္

(မူရင္းအႏွစ္သာရပ်က္မွာစုိးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ မေရး ေတာ့ပါဘူး)
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

April 24, 2009 at 11:55 PM
kiki said...

အမေလး.. ေက်ာခ်မ္းလိုက္တာ ..သရဲကားထဲမွာ အိမ္မက္ မက္ေနသလိုဘဲ ။ :(
ကဗ်ာဆရာ ၊ ေက်ာင္းဆရာ ေရ .. အားေပးလွ်က္ပါ ။ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီးျပီဆိုေတာ့ ဆက္သာလုပ္ပါ .. (ေနာက္ဆုတ္လို ့လဲ မရေတာ့ဘူးေလ ) :)

April 25, 2009 at 2:33 AM
ၾကယ္စင္မင္း said...

မူရင္းအတုိင္းလာေရာက္ခံစားသြားပါတယ္

April 25, 2009 at 6:19 AM
အိမ္ said...

ပန္းတုိင္ တဲ့ေနာ္ နာမည္ကုိက ပင္ပန္းစြာနဲ႔
တုိင္ကုိင္ရမွာ.......ဆုိေတာ့ မေလ်ာ့နဲ႔ ၾကိဳးစား
ထား ကုိယ့္ဆရာ.... ဟုိင္းရားး ေယာက်ာၤးဘသား ကြ

April 25, 2009 at 12:45 PM