စင္ကာပူေရာက္ က်ေနာ္အေတြ႕အၾကံဳ (၂)
(၂၄-၁၀-၂၀၀၇) ဘ၀တစ္ခုကုိ အစျပဳ ရင္ဆုိင္ဖုိ႕ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ေလဆိပ္ကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္.. ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိသမွ် တတ္သမွ် ရသမွ်ဘုုရားစာေတြကုိ ရြတ္ဖတ္လုိ႕ေပါ့။ မရြတ္လုိ႕လဲ မရေတာ့ဘူးေလ ဒီအခ်ိန္က ကုိယ္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္တဲ့သူက ဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွမရွိဘူးေလ. ေလယာဥ္ကဆင္းျပီးဆုိတာနဲ႕ စင္ကာပူဆုိတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးကုိ ေရာက္ေတာ့မွာေလ… ေရွ႕ကစီနီယာေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ စင္ကာပူ Immigration က အခန္႕မသင့္ရင္ (၂)ပတ္ပဲေပးတယ္လုိ႕ သိရတယ္ေလ… ပုံမွန္ကေတာ့ Social visit Visa နဲ႕ဆုိရင္ (၁)လေပးပါတယ္… ဒီလုိနဲ႕က်ေနာ္တုိ Immigration Check Point ကုိျဖတ္တဲ့ေနရာကုိေရာက္ေတာ့ ဘ၀မွာရင္အခုန္ရဆုံးအခ်ိန္ေလးပါပဲ.. ခ်စ္သူဆီက အေျဖရတုန္းကေတာင္ အဲေလာက္ ရင္မခုန္ဘူးဗ်…ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္း(၇)ေယာက္ အတန္းေတြခြဲျပီးတန္းစီၾကတယ္ေပါ့.. ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္ေရွ႕က တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္၀င္သြားလုိက္တာ က်ေနာ္အေရွ႕မွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအလွည့္ေရာက္လာပါတယ္.. သူအလွည့္ၾကေတာ့ဘာေတြေမးေနမွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ.. က်ေနာ္မွာေတာ့ လွန္႕လုိက္တာလြန္ပါေရာဗ်ာ.. ေျခေတြလက္ေတြဆို ေအးခဲေနတာဗ် သူကုိအၾကာၾကီးစကားေျပာေနတာျပီးေတာ့ က်ေနာ္အလွည့္ေပါ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္က်ေနာ္ အေမးအျမန္းမရွိပဲ ေနထိုင္ခြင့္(Stay)တစ္လရလုိက္ပါတယ္… ဒီလုိနဲ႕ စင္ကာပူဆုိတဲ့တိုင္းျပည္ကုိ ပထမအဆင့္အေနနဲ႕ ၀င္လာလုိ႕ရတယ္ေပါ့.. ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၾကည့္လုိက္သမွ်ဟာ သန္႕ရွင္းသန္႕ရပ္ျပီး ေခတ္မီေနတယ္ဗ်… ကုိယ္တုိင္းျပည္မွာမွ ဒီလုိမ်ိဳးမျမင္ဘူးတာဗ်..
ဒီေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ..ညေနပုိင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ကုိသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဒၚကဖုန္းေလးေတြလုိက္၀ယ္ေပး ပါတယ္.. သူမ်ားေျပာတာပဲၾကံဳဖူးခဲ့တာ ကုိယ္တုိင္ၾကံဳမွတကယ္ကုိ အံ့ေၾသာ္ရျပန္တယ္ဗ်ာ.. ဖုန္းတလုံးမွ S$50 (ျမန္မာေငြနဲ႕ဆုိ ၅၀၀၀၀ က်ပ္)ေလာက္ပဲေပးရတယ္ဗ်ာ.. ဟဲဟဲ က်ေနာ္တုိ႕ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဖုန္းတလုံးကုိ သိန္း၂၀ေက်ာ္ေပါ့..ဒီမွာကေတာ့ ကေလးကအစဖုန္းကုိယ္စီနဲ႕ ဟုတ္ေနတာပဲ.. ထမင္းစားခ်ိန္ေလးေရာက္ေရာ ထမင္းတခါစားရင္ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးၾကည့္လုိက္မိပါရဲ႕လူပါဟုိက္ခနဲ ျဖစ္သြားပါေရာ.. S$3,4ေလာက္ပဲတဲ့၊ တြက္ၾကည့္တာေပါ့ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆုိ ၃၀၀၀က်ပ္ေလာက္ေပးရတယ္ေလး.. ေရာက္စကေတာ့ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲ၀ယ္၀ယ္ျမန္မာေငြနဲ႕ တြက္ၾကည့္ျပီးမသုံးရဲဘူးဗ်..ေက်းဇူးရွင္အန္တီကေတာ့ေျပာရွာပါတယ္ ဒီေရာက္ရင္ျမန္မာေငြနဲ႕ မတြက္နဲ႕တဲ့..တြက္ျပီးသုံးရင္ နင္တုိ႕အားလုံးေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့…ဒီလုိနဲက စင္ကာပူရဲ႕ ပထမဆုံးရက္ေလးကုန္ဆုံးခဲ့ပါတယ္.. ဒုတိယေျမာက္ေန႕ၾကေတာ့ အန္တီတုိ႕မိသားစုနဲ႕အတူVivoCity ကုိသြားလည္ၾကပါတယ္.. ကမ္းေျခတစ္ဖက္ကေန ဟုိဖက္ကမ္းတစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ သေဘာၤက်င္းေတြကုိၾကည့္ ပင္လယ္ထဲမွာရွိတဲ့ သေဘာၤေလးေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. ဒီအေပ်ာ္ကလည္းခဏပါပဲဗ်ာ..
ဒီလုိနဲ႕ ေန႕ရက္ေတြတျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆုံးလာေတာ့ စိတ္ထဲကလည္းပူပန္စျပဳလာပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကလည္း အလုပ္မရေသးပါဘူး.. ဒီမွာအလုပ္မရေသးဘဲ ေနရတဲ့ဒုကၡကလည္းမေသးလွပါဘူး.. စရိတ္ကလည္းမနဲပါဘူး.. အိမ္ခန္းဌါးခနဲ႕ စားေသာက္စရိတ္ခေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ကုိစိတ္ညစ္စရာေကာင္းပါတယ္.. က်ေနာ္ရဲ႕ ပထမဆုံး Interview ကေတာ့ ရယ္ရပါတယ္.. သူတို႕ေျပာတဲ့စကားကုိ ကုိယ္ကနားမလည္.. ကုိယ္ေျပာတဲ့စာကားးသူကမသိနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကုိ ရယ္ရပါတယ္ ေနာက္ပုိင္းဖုန္း Interview ေလးေတြ ဆက္တုိက္ရလာေတာ့ ေပ်ာ္လာပါတယ္. ဒါေပမဲ့ Phone Interview ေတြကလည္း တစ္ကယ္ေခၚလာေတာ့ ၃၊၄ ခုေလာက္ေနမွ လူေတြ႕ Interview က တခါေလာက္ရတာပါ...ဒီလုိနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ရတဲ့ တလကလည္းကုန္ေတာ့ပါမယ္.. ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းအားလုံး အလုပ္မရေသးပါဘူးဗ်ာ…
ဆက္ရန္ အပုိင္း(၃)
5 comments:
ဆက္ရန္ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕... ဒီမွာဖုန္းေတြေစ်းေပါတာ.. ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြေၾကာင့္ေပါ့.. ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဟိုလူၾကီးေတြက လက္ဝါးၾကီးအုပ္ထားတာကိုး... အဲဒါေတြ စိတ္နာဖို႔ေကာင္းတာ.. ကားေစ်းလဲ တူတူပဲ.. ဒီမွာသက္သာတယ္ေမာ္ဒယ္လဲျမင့္တယ္.. ျမန္မာျပည္မွာ ကားေတြက စုတ္ျပတ္ျပီး ေစ်းက်ေတာ့ ေခါင္ခိုက္ေနတယ္... ကားပါမစ္ေတြမွ မေပးပဲ.. ဒီမွာ အလုပ္လုပ္လို႔ အခြန္လဲေပးရေသးတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဒီမွာေပးတဲ့အခြန္က ျမန္မာျပည္မွာ ေငြျဖဴမျဖစ္ဖူးတဲ့ဗ်ား.... ဒါဆိုလဲ ကား ၁စီးေလာက္ေတာ့ ပါမစ္ေပးသင့္တာေပါ့ေနာ္.. အခြန္ေတြ ဒီေလာက္ေဆာင္ထားတာ... ေတာ္ျပီ.. ေျပာေတာ့ဘူး.. လက္ေကာက္ဝတ္နားကယားလာလို႔...
September 14, 2008 at 9:00 PMမေဗဒါ
အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြသိခ်င္လို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ အားေပးေနတယ္ေနာ္။
September 14, 2008 at 11:41 PMဒါနဲ႔ အခုအလုပ္ရေနၿပီလားဟင္
ဘရားသားေရ
September 16, 2008 at 10:03 PMခင္ဗ်ား အေတြအၾကဳံေတြ ဖတ္ရေတာ့လည္း က်ေတာ္ေရာက္စေန႔မ်ားကို သတိရမိသား. အခုေတာ့လညး္........
အင္း ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ ရင္ေမာရပါလားဗ်ာ။ အပိုင္း ၃ ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေၿပတဲ ့ အေၾကာင္းေရာက္ေတာ့မယ္နဲ ့ တူတယ္။
September 18, 2008 at 4:11 PMအေတြ႕အၾကံဳေတြသိခ်င္လုိ႕ေစာင့္ေနပါတယ္.. ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါေၾကာင္း :)
September 18, 2008 at 6:03 PMPost a Comment